Verslag van een college onderweg
Onderweg
Daar gingen we dan in twee auto’s: 1 docent en 7 studenten van het Baptistenseminarium. Het was een warme middag die ‘derde’ Pinksterdag in 2012. In onze colleges van Baptistica 2 was het onderwerp al aan de orde geweest: hoe ga je om met de acceptatie van andere christenen en hun kijk op de doop? Gewapend met deze achtergrond gingen we op weg naar het prachtige plaatsje Heiloo, waar die middag twee doopverklaringen door diverse kerken zouden worden ondertekend. Mijn vraag was vooral: hoe zou dat er uit zien, zoveel verschillende denominaties die de oecumene op het oog hebben? In mijn beleving, maar ook in die van andere studenten, een plek en een ritueel uit de vorige eeuw. Iets op papier schrijven en dan samen ondertekenen. Iets van vergaderen, maar misschien wel minder van de praktijk.
Eenheid?
Het doel en verlangen was in ieder geval duidelijk. Opnieuw iets uitstralen van eenheid. Juist op het punt van de doop is er een levensgroot verschil en misschien ook wel veel onbegrip. De ene kerk blijft vasthouden aan de kinderdoop, de ander aan de volwassendoop. Daarbij vinden we het allemaal belangrijk om vast te houden aan de onherhaalbaarheid van deze doop. Hoe kan dat ooit bij elkaar komen?
Veelkleurigheid
Zo kwamen we aan in het bedevaartsoort “Onze Lieve Vrouw ter Nood” in Heiloo. We werden welkom geheten onder het genot van koffie en gebak. Daarna gingen we door een prachtig park op weg naar de genadekapel, zo’n 10 minuten lopen. Deze genadekapel bleek een prachtig gebouw gewijd aan Maria stammend uit 1930. Buiten is een put, waar je fris drinkbaar water kunt putten. We werden verwelkomd met een liturgie “doopgedachtenis” en een kaars. Daarna namen we plaats op houten banken, die voorzien waren van een knielmogelijkheid. In de kerk waren letterlijk een groep veelkleurige mensen bij elkaar. Vooral de kleding was zeer uiteenlopend. Wij zagen er zelf nogal modern uit zeg maar. Om maar wat voorbeelden te noemen: er was een heilssoldate, een Syrisch orthodoxe priester en een non in habijt. Wat verder daarnaast direct opviel waren de prachtige schilderingen waarmee het hele gebouw aan de binnenkant was opgeluisterd. Allerlei Bijbelse taferelen maakten, dat ik er wel een week zou kunnen doorbrengen. Kort gezegd een prachtig overblijfsel van het Rijke Roomse leven.
Gedenken
De plechtigheid werd geopend door Prof. van Leeuwen, voorzitter van de projectgroep. Hij vertelde in het kort waarom we bij elkaar waren. Vervolgens ging Prof. Koffeman in op het historische belang van deze doopverklaring. Vooral in zijn verhaal trof me het verlangen naar eenheid, maar ook de Bijbelse noties van levensvernieuwing. Aansluitend konden we luisteren naar twee doopgetuigenissen. Eén vrouw vertelde over haar pad vanuit de doopsgezinde achtergrond richting de PKN en hoe ze er uiteindelijk toch voor had gekozen, haar kinderen te laten dopen. De andere vrouw, een non, vertelde hoe zij door de dag heen zichzelf steeds herinnerde aan haar doop. De betekenis van het besprenkelen met wijwater werd zo voor ons duidelijk gemaakt. Het fascineerde mij vooral, hoe iemand uit een kinderdooptraditie, continue in haar leven bezig is met de doopgedachtenis en het leven uit een nieuw leven met de opgestane Heer. Haar verhaal getuigde van een diepe spiritualiteit, die op het eerste gezicht vreemd op ons overkomt. Toch heb ik haar verhaal opgeborgen in mijn hart. Ik wil inderdaad samen met haar steeds weer de vraag stellen: hoe leef ik vanuit de realiteit van het gestorven zijn met Christus en hoe krijgt Zijn opstanding in mijn leven vorm?
Het laatste onderdeel van de dienst betekende dat we samen een aantal liederen zongen. Daarnaast stonden we samen met alle aanwezigen stil rond het doopvont en werden de kaarsen die we hadden gekregen symbolisch aangestoken bij de paaskaars. Samen zongen we ook de apostolische geloofsbelijdenis. Door de hoog-liturgische woorden raakte de dienst mij niet echt. Toch bij het nogmaals teruglezen en overpeinzen van de woorden komt opnieuw het verlangen naar voren, samen één te zijn.
En nu verder…
Het gesprek wat ik zelf had met iemand na deze plechtigheid onderstreepte dat verlangen nog eens. Zomaar opeens met iemand die je eerder niet kende, samen spreken over het verlangen om de gemeente van Jezus Christus te dienen. Dat is prachtig! Als groep hebben we samen de dag afgerond door heerlijk te eten in een Mexicaans restaurantje in het centrum van Heiloo. Onder deze maaltijd hebben we, zoals dat hoort bij een college, nog even doorgeboomd over onze ervaringen die dag. Wij als baptisten hebben geen van de verklaringen ondertekend. Vooral omdat we nog niet de gelegenheid als AV hebben gehad, hier ons over te buigen. Uit de discussies in gemeenten over doop en lidmaatschap blijkt dat dit onderwerp ons als baptisten niet loslaat. Het leek ons daarom goed om te onderzoeken of het ook voor ons als Unie mogelijk is, de tweede verklaring te ondertekenen. In deze verklaring wordt er gesproken over het feit, dat er meer begrip is ontstaan vanuit de kerken die kinderen dopen voor ons standpunt als gemeenten die volwassendoop praktiseren. Zo kwam er een einde aan deze dag, met wat ons betreft de opmerking: wordt vervolgd.
<>< A Dieu
Jaco Oversluizen, student Baptistenseminarium
Voor meer informatie zie http://www.raadvankerken.nl/pagina/1946/doop_schept_verwachtingen
Hier de teksten van beide verklaringen: Doopverklaringen RvK