We komen in een nieuwe fase rondom de covid-19 crisis. Er is ‘licht aan het einde van de tunnel’, zo klinkt het. Want vaccins zijn ontwikkeld en komen beschikbaar. In Rusland en Engeland wordt er al volop gevaccineerd. In Nederland wordt naar verwachting een start gemaakt in januari 2021. Ondertussen wordt de vraag aan elkaar gesteld of je je laat inenten. Want in Nederland is niemand verplicht zich te laten vaccineren. Het recht op de onaantastbaarheid van het menselijk lichaam is in de Grondwet vastgelegd.

Baptistengemeente Deventer heeft langzaam een manier gevonden. Een manier om samenkomsten te houden, om gemeente te zijn, om verder te kijken… in deze tijd. We komen samen met maximaal dertig mensen per keer, we hebben op zondag twee vergelijkbare diensten, om 09.00 uur en om 11.00 uur. We hebben livestreaming en ons aangemeld bij 'kerkdienst gemist'. Daarnaast leggen we sterke nadruk op het netwerk van kleine groepen in de gemeente.

Vandaag, 21 september, is de Internationale Dag van de Vrede. Deze dag valt al ruim vijftig jaar binnen de zogenaamde Vredesweek. Het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV) nam daartoe in 1967 het initiatief. Nu organiseert PAX (voorheen Pax Christi) deze week, met impulsen aan kerken voor allerhande activiteiten, het vieren van een vredeszondag en collectes voor het vredeswerk. Doet er één Unie- of ABC gemeente hieraan mee? Ik betwijfel het.

Wat is het leuk om weer met Lego te spelen. Vooral samen met de kleinzoons. Vooral fantasie-bouwsels bedenken vind ik een uitdaging, zoals vliegende auto’s. Zeker nu er een veelheid van nieuwe blokjes beschikbaar is van allerlei vorm en kleur.

'We trekken legen zalen!' Deze kreet kwam naar voren in onze intervisiegroep van voorgangers. In de coronatijd hebben we de behoefte elkaar regelmatig online te spreken, ons hart te luchten en samen te bidden. In deze fase komt de vraag op: Hoe kunnen we de samenkomsten van de gemeente weer opstarten? Wie neemt het voortouw? In deze blog geven we een impressie van ons gesprek, met vragen en inzichten.

Het coronavirus heeft in korte tijd gezorgd voor grote veranderingen. Verandering vindt vaak niet in een geleidelijke lijn plaats. Dit komt omdat we als mensen veiligheid zoeken en graag willen vasthouden aan wat we kennen. Vaak gaan we door een soort incubatietijd van ondergrondse processen en dan … als de tijd rijp is door veranderende omstandigheden … is er opeens een volgende fase.

Ik heb de indruk dat het ook zo werkt met verandering in de kerk naar aanleiding van de coronatijd. Processen die al langer in gang waren, komen opeens in een stroomversnelling. Wat zie jij gebeuren? Kunnen we herkennen wat God hierin geeft?

We leven in bizarre tijden. We maken dingen mee die we nog niet eerder zo gezien hebben. Scholen dicht, kerken gesloten, cafés zijn verlaten, er is de oproep om zoveel mogelijk thuis te werken. De routines die we kennen vallen weg. We zien nog maar een heel klein groepje mensen fysiek, behalve natuurlijk als je in de zorg werkt. Mensen die dichtbij komen vormen een potentieel gevaar, dus we houden anderhalf meter afstand. Mensen ontmoeten gebeurt vooral digitaal. Dat doet iets met een mens. Misschien leef je op van een quarantaine, misschien komen de muren op je af en word je gillend gek. 

Wat doet dit met je geloof? En met je bidden? En hoe bid je nu? Anders dan voor de coronacrisis? 

Vrijwel de hele dag ligt hij alleen op bed. Heel af en toe komt hij er even uit. Met alles moet hij geholpen worden: eten, wassen, aankleden. Zitten lukt niet. Een eindje lopen is al helemaal onmogelijk. Als je op bezoek komt, is een goed gesprek uitgesloten: hij kan niet praten. Wél kan hij aangeven dat hij je ziet en blij is dat je er bent. Van tijd tot tijd lijkt hij te lachen naar je. Opeens kan hij gaan huilen en dan moet je maar raden wat er aan de hand is en of je hem kunt helpen.

Het in de praktijk brengen van je eigen preek kan een pijnlijk proces zijn. Dat ontdekte ik onverwachts tijdens mijn zoektocht naar een nieuwe auto…