To sing or not to sing, that is the question

Baptistengemeente Deventer heeft langzaam een manier gevonden. Een manier om samenkomsten te houden, om gemeente te zijn, om verder te kijken… in deze tijd. We komen samen met maximaal dertig mensen per keer, we hebben op zondag twee vergelijkbare diensten, om 09.00 uur en om 11.00 uur. We hebben livestreaming en ons aangemeld bij 'kerkdienst gemist'. Daarnaast leggen we sterke nadruk op het netwerk van kleine groepen in de gemeente.

Als ik collega’s spreek, of in andere kerken preek, zie ik dat elke gemeente een weg probeert te vinden. Wat me opviel is dat de keuzes die we maken nooit puur pragmatisch zijn, maar ook hier alles te maken hebben met onze overtuigingen. Toen de coronacrisis begon zei ik: "Niet knuffelen en niet zingen; dat wordt onmogelijk voor baptisten!" Toch vinden we een manier.

In onze samenkomsten zingen we niet, maar luisteren we samen naar aanbiddingsnummers. In een andere kerk in Deventer zingen ze wel, iedereen heeft dan een mondkapje op. Wij kiezen daar niet voor, omdat we juist in deze tijd behoefte hebben aan contact. Elkaar in de ogen zien, de mimiek kunnen lezen, de nuances van de menselijke omgang mee kunnen krijgen, in plaats van dat het achter een mondkapje verborgen zit. Op anderhalf meter afstand, maar toch. Toen ik dit uitlegde aan een gemeentelid, merkte ik dat dit soort keuzes principiële keuzes zijn. In de beperking wordt er duidelijk wat er echt toe doet. Baptisten zien de gemeente als familie, en familie moet je in het gezicht kunnen kijken. Dat we dan niet hardop kunnen zingen is wrang en karig, maar moeten we op de koop toenemen.

Andere gemeentes maken andere keuzes. Maar wat ik wil meegeven: keuzes zijn nooit puur pragmatisch, ze weerspiegelen de overtuigingen van de gemeente. Deze tijden van schaarste geven dus mogelijkheden, dwingen ons zelfs, om erachter te komen wat er echt toe doet, wat onze kernovertuigingen zijn.

Als je de keuzes in coronatijd ziet, wat zijn de kernovertuigingen van jouw gemeente?