Middenin de coronacrisis lanceert Netflix een ronduit bizarre serie die nu al een legendarische status heeft: Tiger King. De serie volgt het leven van meerdere Amerikanen die een particuliere dierentuin runnen. Althans: dat proberen ze. Uiteraard blijken zij er een nogal exorbitante levensstijl op na te houden die de serie uitermate meeslepend maakt. Maar waarom zou je er eigenlijk naar kijken?

Het in de praktijk brengen van je eigen preek kan een pijnlijk proces zijn. Dat ontdekte ik onverwachts tijdens mijn zoektocht naar een nieuwe auto…

Wie regelmatig een videogame speelt of over de schouders van zijn/haar kinderen meekijkt, zal snel ontdekken dat de game-industrie enorme ontwikkelingen heeft doorgemaakt in de afgelopen decennia. Waar het spelen van computergames vroeger nog werd gezien als vermaak voor nerds, is de gaming-industrie de filmindustrie voorbij in omvang en omzet. Ook inhoudelijk zijn veel games het stadium van louter vertier ruim gepasseerd. Onlangs werd dat pijnlijk duidelijk toen ik laatst een shooter (=schietspel) uit de digitale kast trok.

Veel ouders zien kinderen als project(ie) van zichzelf. Nee, dat is geen opvoedkundig ideaal, zal menig pedagoog je kunnen vertellen. Maar: Ja, toch maak ik me er schuldig aan. Dinsdag viel dat kwartje…

Het is woensdagochtend 24 januari 2018, iets over half elf. Mijn denken over bidden staat op het punt voorgoed te veranderen. Enkele minuten daarvoor herinnert de bel in het Baptist House alle aanwezigen aan het gebedsmoment. 

Eerst een confessie. Hoewel ik nooit zo competitief was als kind, heerst er in mij de laatste jaren een zekere geldingsdrang die zich vooral uit op fietspaden. Regelmatig betrap ik mijzelf op een onbewuste rivaliteit richting mijn medefietsers: haal ik eigenlijk zonder reden iemand in, gewoon omdat ik het kan. Zo werd ik vorige maand ineens ingehaald door een jongedame, juist op mijn favoriete stukje fietspad.