We leven in bizarre tijden. We maken dingen mee die we nog niet eerder zo gezien hebben. Scholen dicht, kerken gesloten, cafés zijn verlaten, er is de oproep om zoveel mogelijk thuis te werken. De routines die we kennen vallen weg. We zien nog maar een heel klein groepje mensen fysiek, behalve natuurlijk als je in de zorg werkt. Mensen die dichtbij komen vormen een potentieel gevaar, dus we houden anderhalf meter afstand. Mensen ontmoeten gebeurt vooral digitaal. Dat doet iets met een mens. Misschien leef je op van een quarantaine, misschien komen de muren op je af en word je gillend gek. 

Wat doet dit met je geloof? En met je bidden? En hoe bid je nu? Anders dan voor de coronacrisis? 

Al verschillende jaren woedt er in de Verenigde Staten een cultuurstrijd over ‘identitity politics,’ rondom de twee dominante categorieën ras en gender. Dat de primaire focus op ras en gender een niet altijd even constructieve of waarheidsgetrouwe bril opleveren om de maatschappelijke vragen te duiden, wordt duidelijk door iemand als Jordan Peterson.